คุณพ่อบอสโกไม่ปล่อยโอกาสที่จะกระตุ้นให้บรรดาบุตรฝ่ายวิญญาณของท่านมีความกตัญญูมากขึ้นต่อพระนางมารีย์องค์อุปถัมภ์ของคริสตชน,ด้วยการปฏิบัติเป็นแบบอย่างในเรื่องความยากจน
วันหนึ่ง, เมื่อคุณพ่อบอสโกกลับมาที่บ้านเยาวชนจากในเมือง, ท่านสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ทางเข้า เธออุ้มเด็กทารกชายอายุหนึ่งขวบไว้ในอ้อมแขนของเธอ เด็กมีหน้าซีด, ผอมแห้ง, มีสะเก็ดเต็มตัว และดูเหมือนศพมากกว่าเด็ก
“นี่คือลูกชายของลูกใช่ไหม?” คุณพ่อถามผู้หญิงคนนั้น "ใช่ค่ะคุณพ่อ" “เด็กป่วยมานานเท่าไหร่แล้ว?” "ตั้งแต่เกิดค่ะ!" “ลูกพาเขาไปหาหมอหรือยัง” “ค่ะคุณพ่อ แต่หมอบอกว่าทำอะไรไม่ได้” “ลูกอยากให้เด็กสบายดีไหม?” “โอ้ ลูกจะต้องทำอย่างไรล่ะคะ! ลูกน้อยของแม่!” เธอจูบเด็ก, แต่เด็กกลับไม่ตอบสนอง
“ลูกได้สวดภาวนาต่อแม่พระหรือยัง?” “สวดแล้วค่ะ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “ลูกไปรับศีลมหาสนิทบ้างไหม?” "บางครั้งค่ะ." “ลูกเชื่อไหมว่าพระแม่มารีย์สามารถรักษาลูกชายของลูกได้” “เชื่อค่ะ, แต่ลูกไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือเช่นนี้” “ถ้าพระนางทรงประสงค์จะรักษาเด็กล่ะ, ลูกจะทำอะไรเพื่อพระนาง?” “ลูกจะให้สิ่งที่ลูกรักมากที่สุดแก่พระนางค่ะ”
“ลูกอยากให้พ่ออวยพรเด็กไหม,พระพรของพระนางมารีย์องค์อุปถัมภ์ของคริสตชน?” “โอ้ ใช่ค่ะ ได้โปรด!”
“ขอให้ลูกไปสารภาพบาปและรับศีลมหาสนิทโดยเร็วที่สุด และให้ลูกสวดบท ข้าแต่พระบิดา,วันทามารีย์และสิริรุ่งโรจน์ สามครั้งเป็นเวลาเก้าวัน เพื่อเป็นเกียรติแก่พระนางมารีย์องค์อุปถัมภ์ของคริสตชน ขอให้สามีของลูกร่วมสวดภาวนาด้วย แล้วแม่พระจะทำให้ลูกชายของลูกหายดี” จากนั้นคุณพ่อบอสโกก็อวยพรเด็กน้อย
สิบห้าวันต่อมา, ในวันอาทิตย์,ที่ห้องซาคริสตีของโบสถ์พระนางมารีย์องค์อุปถัมภ์ของคริสตชน, เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ต้องการจะพูดคุยกับคุณพ่อบอสโกหลังจากที่ท่านฟังสารภาพบาปเสร็จแล้ว
ท่ามกลางคนเหล่านี้,มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังอุ้มทารกชาย,เขาแกว่งขา,ตาเป็นประกาย และมีชีวิตชีวามาก เธอใช้ศอกดันฝ่าฝูงชนไปถึงคุณพ่อบอสโก “ดูลูกชายของลูกสิคะ” เธออุทานอย่างสดใสด้วยความดีใจ “เขาสบายดีแล้ว” เธอพูดต่อ คุณพ่อบอสโกลืมเด็กทารกที่ท่านอวยพรให้เมื่อสองสัปดาห์ก่อนตอนที่เด็กดูเหมือนกำลังจะตาย
“ลูกมาทำตามคำสัญญาของลูกค่ะ” เธอหยิบสร้อยคอทองคำ, ต่างหู, และแหวนจากกล่องแล้วมอบให้คุณพ่อบอสโก
“ลูกไม่มีทรัพย์สินอื่นๆเลยหรือ?”
“ไม่มีอะไรอีกแล้วค่ะคุณพ่อ เว้นแต่สิ่งที่สามีของลูกหามาได้จากงานของเขาที่ทำในโรงหล่อ”
“แล้วลูกจะทำอะไรในยามฉุกเฉินหรือเจ็บป่วย?”
“ลูกไม่กังวลหรอกค่ะ,พระเจ้าจะทรงจัดเตรียมไว้ให้”
“แม่พระไม่ได้ทรงร้องขอการเสียสละอันยิ่งใหญ่จากลูก แต่เนื่องจากเป็นสิ่งที่ลูกจะพิสูจน์ถึงความกตัญญูของลูกต่อแม่พระอย่างเป็นรูปธรรม,พ่อจะรับไว้แต่แหวนเท่านั้น เก็บสร้อยคอและต่างหูของลูกไว้เถิด”
“ลูกเกรงว่าแม่พระจะทรงลงโทษลูก"
"พ่อขอรับรองว่าแม่พระทรงพอพระทัยในตัวลูกมาก" คุณพ่อบอสโกยืนกรานในการปฏิเสธของเธอ และหญิงคนนั้นก็กลับบ้านอย่างมีความสุข เป็นแบบอย่างแห่งความกตัญญูและความศรัทธาที่น่าชื่นชม!
ที่มา: Mary Help Of Christians In The Life Of Don Bosco Vol. 4
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น