คำพูดของนักบุญเกี่ยวกับสวรรค์

 

โดย Fr Lawrence Lew OP CC
 

ผู้ที่รู้ดีที่สุดจะบรรยายถึงความสุขที่รอคอยอยู่
 

เมื่อวันฉลองนักบุญทั้งหลายและวันฉลองวิญญาณในไฟชำระใกล้จะมาถึง ดูเหมือนว่านี่จะเป็นช่วงเวลาที่ดีในการพิจารณาว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราหลังจากความตาย หรือพูดให้เจาะจงมากขึ้นก็คือ วิญญาณอันเป็นนิรันดร์ของเราจะไปอยู่ที่ไหนเมื่อร่างกายของเราตาย
 

โชคดีสำหรับผม นักเขียนอีกคนหนึ่งได้เขียนถึงด้านมืดของความตายสำหรับสื่อ Aleteia ไปแล้ว บทความคู่ขนานของ Brantly Millegan เกี่ยวกับนิมิตที่น่ากลัวของนักบุญในเรื่องนรกและการมองเข้าไปในนรกอย่างมีสติสัมปชัญญะของพวกเขาควรจะเพียงพอที่จะทำให้ใครก็ตามหวาดกลัวและเดินทางไปสู่เส้นทางที่ตรงและแคบอีกครั้ง แต่ความเชื่อที่แท้จริงควรเกี่ยวกับความหวังและความยินดีมากกว่าความกลัวและความน่าสยดสยอง การสำนึกผิดอย่างสมบูรณ์นั้นหมายถึงการรักพระเจ้ามากจนเราไม่ยอมทำเคืองพระทัยพระองค์ได้ ไม่ใช่ความกลัวเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเผาไหม้ชั่วนิรันดร์ในนรก
 

ด้วยจิตวิญญาณแห่งความหวังที่จะมองเห็นสิ่งที่รอคอยผู้สัตย์ซื่อหลังความตาย ผมขอเสนอมุมมองสิบประการเกี่ยวกับสวรรค์ตามคำบอกเล่าของนักบุญ ซึ่งนักบุญบางคนโชคดีที่ได้สัมผัสประสบการณ์นั้นด้วยตนเอง,ก่อนหรือหลังที่เสียชีวิต และรายงานกลับมาให้เราทราบ
 

นักบุญโฟสตินาได้เขียนบันทึกอย่างละเอียดเกี่ยวกับการเดินทางฝ่ายวิญญาณของเธอไปสู่สวรรค์และไปสู่นรกด้วย,ในไดอารี่ของเธอ ซึ่งได้รับการรับรองจากทางพระศาสนจักรแล้วว่าเป็นการเปิดเผยจากสวรรค์ หลังจากที่นักบุญโฟสตินาได้รับบาดแผลทางจิตใจจากการเห็นนิมิตในนรก เธอได้รับบทภาวนาแห่งพระเมตตาจากพระเยซูเจ้าเพื่อแบ่งปันกับคนทั่วโลกในฐานะอาวุธในการทำสงครามเพื่อช่วยวิญญาณให้รอด แต่ที่น่าเศร้าคือ นิมิตที่ให้กำลังใจเกี่ยวกับสวรรค์ของเธอได้รับความสนใจน้อยกว่า ซึ่งเธอเขียนไว้ว่า:
 

“วันนี้ดิฉันได้ไปอยู่ในสวรรค์ฝ่ายวิญญาณ และดิฉันได้เห็นความงดงามที่เหนือจินตนาการและความสุขที่รอคอยเราอยู่หลังความตาย ดิฉันเห็นว่าสิ่งสร้างทั้งหลายสรรเสริญและถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าอย่างไม่หยุดยั้ง ดิฉันเห็นว่าความสุขในพระเจ้ายิ่งใหญ่เพียงใด ซึ่งแผ่ขยายไปถึงสิ่งสร้างทั้งหลาย ทำให้พวกเขามีความสุข และจากนั้นพระสิริรุ่งโรจน์และคำสรรเสริญทั้งหมดที่เกิดจากความสุขนี้จะกลับคืนสู่แหล่งที่มา และพวกเขาจะเข้าสู่ส่วนลึกของพระเจ้า, พิจารณาชีวิตภายในของพระเจ้า พระบิดา พระบุตร และพระจิต ซึ่งพวกเขาจะไม่มีวันเข้าใจหรือหยั่งถึงได้ แหล่งที่มาของความสุขนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง แต่เป็นสิ่งใหม่เสมอ หลั่งไหลความสุขออกมาสู่สิ่งสร้างทั้งหลาย”
 

นักบุญอัลฟองโซ มาเรีย เดอ ลิโกวรี เล่าเรื่องราวที่อธิการใหญ่ของคณะเยซูอิตเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับท่านอธิการอีกคนหนึ่งที่ปรากฏตัวต่อเขาหลังจากเขาเสียชีวิต และบอกเล่าโดยละเอียดเกี่ยวกับการสิ่งที่ผู้คนจะประสบในสวรรค์ ตามคำบอกเล่าของอธิการที่ล่วงลับไปแล้ว รางวัลแห่งสวรรค์นั้นไม่เท่าเทียมกันสำหรับทุกคนที่เข้ามา แต่ทุกคนที่เข้ามาจะได้รับความพึงพอใจอย่างเท่าเทียมกัน:
 

“เวลานี้ ข้าพเจ้าอยู่ในสวรรค์แล้ว, กษัตริย์ฟิลิปที่ 2 กษัตริย์แห่งสเปนก็อยู่ในสวรรค์เช่นกัน เราทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับรางวัลนิรันดร์แห่งสวรรค์ แต่สำหรับเรามันแตกต่างกันมาก ความสุขของข้าพเจ้านั้นยิ่งใหญ่กว่าของพระองค์ เพราะมันไม่เหมือนกับตอนที่เรายังอยู่บนโลก เพราะตอนนั้นพระองค์เป็นราชาและข้าพเจ้าเป็นสามัญชน เวลานั้นเราอยู่ห่างกันเหมือนแผ่นดินโลกและท้องฟ้า แต่ตอนนี้มันกลับตรงกันข้าม บนโลก,ข้าพเจ้าต่ำต้อยเพียงใดเมื่อเปรียบเทียบกับกษัตริย์ ตอนนี้ข้าพเจ้าเหนือกว่าพระองค์ในความรุ่งโรจน์บนสวรรค์ อย่างไรก็ตาม เราทั้งสองมีความสุข และหัวใจของเราก็พอใจอย่างสมบูรณ์”
 

พระสันตปาปาเกรกอรีที่ 2 ตรัสถึงความเป็นหนึ่งเดียวเหนือธรรมชาติระหว่างของบรรดานักบุญในสวรรค์,และความรู้ที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดของพวกท่านว่า “นอกจากสิ่งเหล่านี้แล้ว, พระหรรษทานอันวิเศษยังหลั่งมาสู่บรรดานักบุญในสวรรค์อีกด้วย เพราะพวกเขาไม่เพียงรู้จักผู้ที่พวกเขาเคยรู้จักในโลกนี้เท่านั้น แต่ยังรู้จักผู้ที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย และสนทนากับพวกเขาในลักษณะที่คุ้นเคยราวกับว่าเคยเห็นและรู้จักกันในอดีตกาล ดังนั้น เมื่อพวกเขาจะได้เห็นปิตาจารย์ในสมัยโบราณในสถานที่แห่งความสุขชั่วนิรันดร์นั้น พวกเขาจะรู้จักท่านด้วยสายตา ราวกับว่าพวกเขารู้จักท่านอยู่เสมอในชีวิตบนโลกและการสนทนาของพวกเขาก็เกิดขึ้น เพราะพวกเขาเห็นว่าในสถานที่นั้น พวกเขากระทำด้วยความสดใสที่ไม่อาจบรรยายได้ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับทุกคน มองดูพระเจ้าเถิด มีอะไรอีกบ้างที่พวกเขาไม่รู้ พวกเขาจะได้รู้จากพระองค์ผู้ทรงรู้ทุกสิ่ง”
 

ในขณะเดียวกัน นักบุญท่านอื่นๆ ก็ได้ให้ภาพนิมิตและคำบรรยายเกี่ยวกับสวรรค์ที่น่ายินดีในลักษณะเดียวกัน:
 

นักบุญออกัสติน: “ที่นั่น ความดีจะอยู่อย่างเป็นระเบียบในตัวเรา,จนเราไม่มีความปรารถนาอื่นใดนอกจากจะอยู่ที่นั่นชั่วนิรันดร์”
 

นักบุญฟิลิป เนรี: “ถ้าเราเพียงแต่เราได้ไปสวรรค์เท่านั้น ช่างเป็นความอ่อนหวานและน่ายินดีเหลือเกินในการที่เราจะได้ประสานเสียงพร้อมกับเหล่าทูตสวรรค์และนักบุญว่า ‘ศักดิ์สิทธิ์ ศักดิ์สิทธิ์ ศักดิ์สิทธิ์’”
 

นักบุญอันแซล์มแห่งแคนเทอร์เบอรี: “ไม่มีใครจะมีความปรารถนาอย่างอื่นในสวรรค์นอกจากสิ่งที่เป็นน้ำพระทัยของพระเจ้า และความปรารถนาของคนคนหนึ่งจะเป็นความปรารถนาของทุกคน และความปรารถนาของทุกคนและของแต่ละคนจะเป็นความปรารถนาของพระเจ้าเช่นกัน”
 

นักบุญยอห์น เวียนเนย์: “โอ พี่น้องที่รักของพ่อ ขอให้เราพยายามไปสวรรค์กัน! ที่นั่นเราจะได้พบพระเจ้า ความสุขมากเพียงใดที่เราจะรู้สึก! ถ้าสัตบุรุษทุกคนกลับใจ,เราจะไปที่นั่นพร้อมกับเป็นขบวนโดยคุณพ่อเจ้าอาวาสอยู่หัวขบวน … เราต้องไปสวรรค์ให้ได้!”
 

นักบุญเบอร์นาแด็ตต์ ซูบีรูส: “มงกุฎของฉันในสวรรค์จะเปล่งประกายด้วยความบริสุทธิ์ และดอกไม้ในนั้นควรเปล่งประกายดุจดั่งดวงอาทิตย์ การทำพลีกรรมคือดอกไม้ที่พระเยซูและพระแม่มารีย์ทรงเลือก”
 

นักบุญโทมัส มอร์: “โลกไม่มีความโศกเศร้าใดที่สวรรค์รักษาไม่ได้”
 

สวรรค์เป็นสถานที่ที่สวยงาม และเราทุกคนควรพยายามไปให้ถึง แต่คำพูดที่ให้กำลังใจมากที่สุดเกี่ยวกับ “สวรรค์” มาจากนักบุญเทเรซาแห่งลิซีเออร์ “ดอกไม้น้อย” ซึ่งชี้ให้เห็นว่าแม้สวรรค์จะงดงามเพียงใด พระเจ้าก็ยังทรงปรารถนาอย่างยิ่งที่จะทรงมีบุตรของพระองค์อยู่ด้วย “พระเจ้าไม่ได้เสด็จลงมาจากสวรรค์ทุกวันเพื่อมาประทับในจานลองศีลทองคำ พระองค์เสด็จมาเพื่อพบกับสวรรค์อีกแห่งที่พระองค์รักยิ่งนัก—สวรรค์แห่งวิญญาณของเรา ซึ่งสร้างขึ้นตามภาพลักษณ์ของพระองค์ วิหารที่มีชีวิตของพระตรีเอกภาพที่น่ารัก”
 

************************