คุณอยากได้รับความสุขหรือไม่? คุณเคยรู้สึกถึงพระหรรษทาน(ความยินดี)ที่หลั่งไหลมาอย่างกะทันหันหรือไม่?
มีวิธีหนึ่งที่เราจะรับรู้ได้ในสิ่งนั้น และมันก็ทำได้ง่ายมาก นั่นคือ หยุดบ่น
คุณจะประหลาดใจที่รู้ว่าเมื่อคุณรู้สึกขอบคุณ, พระเจ้าจะทรงมาอยู่ใกล้เรามากขึ้น มากกว่าเมื่อคุณมีความไม่พอใจ
ในทางจิตวิทยาพบว่า คนเราจะมีความสุขมากที่สุดเมื่อเรารู้สึกขอบคุณหรือรู้สึกกตัญญู
การพูดแสดงความรำคาญ หรือแสดงความเคียดแค้น การพูดออกมาเมื่อเรารู้สึกว่าได้รับความอยุติธรรมหรือได้รับรายงานถึงสถานการณ์ที่ร้ายแรง สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องหนึ่ง แต่การบ่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เมื่อเราบ่น—เมื่อเราทำตัวเหมือนว่าชีวิตของเรายังดีไม่พอ เมื่อเราชอบจะประกาศว่าเราถูกปฏิบัติไม่ดี—เราจะทุ่มเทพลังและความคิดไปให้กับสิ่งที่ทำให้เราหงุดหงิดเท่านั้น ลองพิจารณาสิ่งนี้ดู - ครั้งต่อไปที่ใครสักคนมารบกวนหรือแม้แต่ดูถูกคุณ จงนิ่งเงียบเสีย อย่าพูดถึงเรื่องนั้น ปิดปากเงียบเสีย ปล่อยให้ความเงียบนั้นค่อยๆหายไป รวมทั้งถ้ามีใครบีบแตรใส่คุณ คุณอาจประหลาดใจ: แม้ว่ามันจะทำให้เกิดความรำคาญเล็กน้อยในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ "ความเจ็บปวด" จะหายไปเร็วกว่าการที่คุณบ่นเกี่ยวกับมันมาก!
พระเยซูเจ้าไม่เคยบ่นระหว่างทางไปที่ไม้กางเขนหรือระหว่างการถูกตรึงกางเขน และรางวัลของพระองค์คือการกลับฟื้นคืนพระชนม์ พระองค์ทรงประทับเบื้องขวาพระหัตถ์ของพระบิดา ในระดับหนึ่ง เราก็จะเป็นเช่นเดียวกัน พระเจ้าตรัสว่า จงแบกไม้กางเขนของเราทุกวัน และไม้กางเขนนี้มักจะเกิดขึ้นเมื่อมีบางสิ่งที่ทำให้เราหงุดหงิดและเราถูกล่อลวงให้แสดงความโกรธออกมา
แม้ว่านักจิตวิทยาจะบอกเราว่าเราต้อง "ระบาย" (และแม้ว่าจะมีบางครั้งที่เราจำเป็นต้องแสดงความกังวลบางอย่าง) น้ำเสียงของเราจะต้องถูกต้อง และส่วนใหญ่แล้ว "การระบาย" จะทำให้ปัญหาเลวร้ายลง ทำให้การดูถูกเหยียดหยามคงอยู่นานขึ้นมาก และทำให้ไฟโหมลุกโชนขึ้น
ที่เลวร้ายที่สุดคือเมื่อเราบ่นเกี่ยวกับสิ่งที่เราได้อธิษฐานวอนขอ! ลองคิดดูสิว่า เราอธิษฐานวอนขอตำแหน่งงาน แต่เมื่อเราได้งาน เราก็บ่นเรื่องงานเต็มไปหมด! เราภาวนาขอให้ได้แต่งงานแล้วบ่นเรื่องสามีภรรยา! เราภาวนาขอให้มีลูก—แล้วก็บ่นเมื่อต้องตื่นกลางดึก!
นี่คือความเนรคุณและตรงข้ามกับความรู้สึกขอบคุณ เป็นการแสดงออกถึงความเย่อหยิ่ง เมื่อเรารู้สึกขุ่นเคือง เราเชื่อว่าเราสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า (อันที่จริง เราสมควรได้รับสวรรค์บนแผ่นดิน) และรู้สึกขุ่นเคืองหากได้รับสิ่งที่น้อยกว่านั้น
การบ่นเป็นการทำให้เราหลุดพ้นจากความโปรดปรานของพระเจ้า มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย มันทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง และยิ่งเลวร้ายเข้าไปอีก พระนางมารีย์ทรงบ่นหรือไม่เมื่อพระเยซูกุมารต้องนอนในรางหญ้า? พระนางทรงบ่นหรือเปล่าว่าเธอได้รับน้อยเกินไป? พระนางทรงบ่นที่ต้องคลอดพระบุตรในสถานการณ์ที่ลำบากที่สุดหรือเปล่า แล้วนักบุญโยเซฟล่ะ?
แทนที่จะบ่น เราควรขอบคุณพระเจ้า—และสรรเสริญพระองค์ในทุกสถานการณ์ พูดง่ายกว่าทำจริงหรือ? ใช่แล้ว เราทุกคนต่างก็อยู่ในการต่อสู้ที่เรียกว่าชีวิต เป็นการทดสอบครั้งใหญ่!
มีเรื่องน่ารำคาญใจเกิดขึ้นตลอดเวลา แต่เมื่อเราผ่านพ้นอุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทางได้—เมื่อเราผ่านพ้นอุปสรรคมากมาย และเมื่อเรายอมเงียบ—มักจะมีพระหรรษทานที่หลั่งไหลออกมาเสมอ
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะเมื่อเรารู้จักนิ่งเงียบเมื่อเผชิญกับความไม่ยุติธรรม
เมื่อเราทำเช่นนั้นได้—เมื่อเราสามารถสลัดบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ยุติธรรมออกไปได้—พระหรรษทานนั้นไม่เพียงแต่ทรงพลังและยั่งยืนเท่านั้น แต่ยังมาในทันทีอีกด้วย
[ที่มา : books of inspiration]
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น