ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ในวันแรกของการเรียน เธอพูดโกหกกับเด็กๆเช่นเดียวกับที่ครูส่วนใหญ่มักจะพูดกัน เธอมองนักเรียนของเธอและบอกกับพวกเขาว่า เธอรักพวกเขาทุกคนเท่ากันหมด อย่างไรก็ตามนั่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะที่แถวหน้าของที่นั่ง, มีเด็กชายตัวน้อยๆคนหนึ่งชื่อเท็ดดี้ สต็อดดาร์ด
คุณครูทอมป์สันเคยมองดูเท็ดดี้เมื่อปีก่อนและสังเกตเห็นว่าเขาไม่ค่อยเล่นกับเด็กคนอื่น เสื้อผ้าของเขายับยู่ยี่ และตัวเขามักสกปรกมอมแมมอยู่เสมอ เท็ดดี้อาจไม่เป็นที่พอใจของเพื่อนคนอื่นๆ
วันหนึ่ง คุณครูทอมป์สัน ทำเครื่องหมายด้วยปากกาสีแดงเป็นรูปกากบาท X ตัวหนาแล้วเขียนอักษร "F" ตัวใหญ่ที่ด้านบนของกระดาษคำตอบของเท็ดดี้
ในการสอนเด็กนักเรียน, คุณครูทอมป์สันจะต้องอ่านไฟล์ประวัติการเรียนที่ผ่านมาของเด็กแต่ละคน และเธอวางไฟล์ของเท็ดดี้ไว้เป็นไฟล์สุดท้าย อย่างไรก็ตามเมื่อเธอตรวจสอบไฟล์ของเท็ดดี้เธอก็แปลกใจ ..
ครูชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งของเท็ดดี้เขียนว่า "เท็ดดี้เป็นเด็กที่สดใสพร้อมกับหัวเราะเขาทำงานอย่างเรียบร้อยและมีมารยาทที่ดี ... เขามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ ๆ .. "
ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สองของเขาเขียนว่า "เท็ดดี้เป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมและเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนร่วมชั้น แต่เขาก็ลำบากใจเพราะแม่ของเขาป่วยเป็นไข้และชีวิตที่บ้านต้องดิ้นรน"
ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สามของเขาเขียนว่า "การตายของแม่ของเขานั้นเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับเขา เขาพยายามทำให้ดีที่สุด แต่พ่อของเขาไม่ได้สนใจอะไรมากและชีวิตในบ้านของเขาก็จะส่งผลกระทบต่อเขาในไม่ช้าถ้าไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเขา "
ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ของเท็ดดี้เขียนว่า "เท็ดดี้ไม่ยอมเข้าสังคมและไม่สนใจการเรียนเท่าที่ควร เขาไม่มีเพื่อนและบางครั้งเขาก็นอนหลับในชั้นเรียน"
ตอนนี้ คุณครูทอมป์สัน รู้ถึงปัญหาแล้วและอับอายในการกระทำของตนเองมาก ครูรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมอีก เมื่อนักเรียนในห้องซื้อของขวัญวันคริสต์มาสมาให้ ของขวัญถูกห่อในกระดาษสีสดใสพร้อมผูกโบว์อย่างดี ยกเว้นแต่ของเท็ดดี้ ของขวัญของเท็ดดี้ถูกห่ออย่างหยาบๆ ในกระดาษสีเทาหนาๆ ที่ได้มาจากถุงใส่กับข้าว ครูทอมป์สันรู้สึกไม่สบายใจที่จะเปิดกล่องของขวัญของเท็ดดี้ท่ามกลางกองของขวัญอื่นๆ เด็กบางคนเริ่มหัวเราะเมื่อเห็นว่า เท็ดดี้ให้กำไลลูกปัดที่ไม่ครบเส้น และขวดน้ำหอมที่เหลือน้ำหอมอยู่ก้นขวดแก่ครู แต่ครูก็หยุดเสียงหัวเราะของเด็กๆ เมื่อครูเอ่ยขึ้นว่ากำไลเส้นนั้นสวยเพียงใด เธอสวมมันไว้ที่ข้อมือ และฉีดน้ำหอมไปบนข้อมือด้วย ในวันนั้นเท็ดดี้ เฝ้ารออยู่จนถึงเวลาโรงเรียนเลิก เขาเข้าไปพูดกับครูทอมป์สันว่า "ครูทอมป์สันครับ วันนี้ครูตัวหอมเหมือนที่แม่ผมเคยหอมเลยครับ"
หลังจากที่นักเรียนทุกคนกลับบ้าน ครูทอมป์สันก็ร้องไห้เป็นชั่วโมง
หลังจากวันนั้นเอง คุณครูเลิกสอนหนังสือ เลิกสอนการเขียนและเลิกสอนเลขคณิต แต่คุณครูเริ่มสอนเด็กๆแทน คุณครูทอมป์สันเอาใจใส่เท็ดดี้เป็นพิเศษ เมื่อครูพยายามช่วยเขา, จิตใจของเขาก็กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง ยิ่งครูให้กำลังใจเท็ดดี้มากเท่าไหร่, เขาก็ยิ่งตอบรับเร็วขึ้นเท่านั้น ภายในสิ้นปีนั้นเอง เท็ดดี้ได้กลายเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดในห้อง และถึงวันนี้แม้ว่าคุณครูจะบอกว่าครูรักเด็กทุกคนเท่ากัน แต่ความจริง เท็ดดี้ก็ได้กลายเป็น "ศิษย์คนโปรด" ของครูไปแล้ว
หนึ่งปีต่อมา คุณครูพบจดหมายอยู่ใต้ประตู จดหมายนั้นมาจากเท็ดดี้ บอกครูว่าคุณครูเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมีในชีวิต
หกปีต่อมา ครูก็ได้จดหมายจากเท็ดดี้อีก บอกว่าเขาเรียนจบม.ปลายแล้ว ได้ที่สามในทั้งระดับชั้น และคุณครูยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมีในชีวิต
สี่ปีหลังจากนั้น คุณครูก็ได้จดหมายอีก บอกว่าแม้ว่าชีวิตเขาจะลำบากบ้าง, เขาก็ไม่ได้เลิกเรียนหนังสือ และจะจบปริญญาตรีในเร็วๆ นี้ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง และยังย้ำกับครูทอมป์สันว่า คุณครูเป็นครูที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา
จากนั้นสี่ปีผ่านไปจดหมายอีกฉบับหนึ่งก็มาถึง ครั้งนี้เขาอธิบายว่าหลังจากที่เขาได้รับปริญญาตรีแล้ว เขาตัดสินใจที่จะเรียนต่ออีกนิด จดหมายนั้นอธิบายว่า คุณครูยังเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมีในชีวิต ครั้งนี้เขาลงชื่อในจดหมายของเขายาวขึ้นอีกหน่อย......จดหมายนั้นลงชื่อว่า นพ. ทีโอดอร์ เอฟ. สต๊อดดารด์
เรื่องยังไม่จบแค่นี้ ฤดูใบไม้ผลิในปีนั้นก็ยังมีจดหมายมาอีก เท็ดดี้บอกว่า เขาได้พบกับสาวคนหนึ่งและก็จะแต่งงานกัน เขาบอกมาในจดหมายว่าพ่อของเขาได้เสียไปเมื่อสองสามปีก่อนและ เขาสงสัยว่าคุณครูทอมป์สันจะตกลงมานั่งในที่นั่งสำหรับพ่อเจ้าบ่าวในงานแต่งงานหรือไม่
แน่นอนที่สุด ครูทอมป์สันตอบรับ และทายสิว่าเกิดอะไรขึ้น? คุณครูใส่กำไลข้อมือเส้นนั้น, เส้นที่มีลูกปัดหายไปหลายลูก ยิ่งไปกว่านั้น, เธอฉีดน้ำหอมที่เท็ดดี้จำได้ว่าแม่เขาฉีดตอนที่ฉลองเทศกาลคริสต์มาสครั้งสุดท้ายด้วยกัน
ครูกับศิษย์สวมกอดกัน, คุณหมอสต๊อดดาร์ดกระซิบที่หูคุณครูทอมป์สันว่า "ขอบคุณมากนะครับคุณครูที่เชื่อในตัวผม ขอบคุณครูมาก ที่ทำให้ผมรู้สึกสำคัญและแสดงให้ผมเห็นว่าผมสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้"
ครูทอมป์สัน กระซิบตอบพร้อมน้ำตานองหน้าว่า "เท็ดดี้, เธอเข้าใจผิดแล้ว เธอต่างหากที่สอนครูว่าครูสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆได้ ครูไม่รู้จักการสอนที่แท้จริงเลย จนกระทั่งครูได้พบเธอนั่นแหละ"
(สำหรับคนที่อาจจะไม่รู้ เท็ดดี้ สต็อดดาร์ด เป็นแพทย์ที่โรงพยาบาล Iowa Methodist Hospital อยู่ใน Des Moines ซึ่งมีแผนก Stoddard Cancer Wing อยู่ด้วย)
***************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น