ก่อนที่จะโปรดศีลอภัยบาปให้แก่หญิงผู้หนี่ง,คุณพ่อปีโอ พูดกับเธอว่า “พยายามนึกถึงบาปอื่นๆอีกที่ลูกได้ทำ” หญิงคนนั้นกล่าวว่า "คุณพ่อคะ,ลูกคิดว่าลูกได้บอกบาปทั้งหมดที่ลูกรู้แก่คุณพ่อแล้ว และลูกคิดว่าไม่มีอะไรอีกแล้ว" คุณพ่อปีโอกล่าว "ถ้าอย่างนั้นเพื่อเป็นการช่วยให้ลูกสำนึกในความผิดได้ ให้ไปที่ไม้กางเขนและสวดบทวันทามารีย์ 15 บทและบทข้าแต่พระบิดา 15 บท"
ในเวลานี้ไม้กางเขนอยู่บนยอดเขา การช่วยให้สำนึกในความผิดได้ไม่ใช่การสวดบทวันทามารีย์หรือบทข้าแต่พระบิดา แต่เป็นการเดินทางเพื่อไปที่นั่น เนื่องจากถนนนั้นแย่มาก
หญิงผู้นั้นได้ทำตามคำสั่งของคุณพ่อปีโอโดยสวดภาวนาและกลับไปหาคุณพ่อปีโออีกครั้งเพื่อสารภาพบาปเป็นครั้งที่สองและคุณพ่อปีโอถามว่า "ลูกจำความผิดทั้งหมดของลูกได้หรือยัง?" เธอพูดว่า "คุณพ่อปีโอคะ ลูกได้สารภาพบาปทุกอย่างแล้ว"
คุณพ่อปีโอกล่าวว่า “ไม่ ลูกยังจำได้ไม่หมด ลูกต้องไปที่ไม้กางเขนบนยอดเขาอีกครั้ง”
เธอจึงไปที่ไม้กางเขนเป็นครั้งที่สอง แต่เธอก็ยังคงจำไม่ได้ คุณพ่อปีโอจึงสั่งให้เธอไปที่ไม้กางเขนบนยอดเขาเป็นครั้งที่สาม เมื่อเธอกลับมาสารภาพบาปเป็นครั้งที่สาม คุณพ่อปีโอถามว่า “ตอนนี้ลูกจำทุกอย่างได้ไหม?” เธอตอบว่า "ไม่ค่ะ คุณพ่อ ลูกไม่มีอะไรจะสารภาพอีกแล้ว" แล้วคุณพ่อปีโอก็พูดเสียงดังว่า “ลูกหมายความว่าอย่างไร ลูกจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ลูกไม่รู้หรือว่าเขาอาจจะได้เป็นพระสงฆ์ พระสังฆราช หรือแม้แต่พระคาร์ดินัล” หญิงผู้นั้นเริ่มคิดแล้วก็เริ่มต้นร้องไห้ “คุณพ่อคะ” เธอพูด “ลูกไม่เคยรู้มาก่อนว่าการทำแท้งเป็นบาป” “ลูกหมายความว่าอย่างไร” คุณพ่อปีโอกล่าว “ลูกไม่รู้ว่านี่เป็นบาปหรือ? นั่นคือการฆ่านะ”
แล้วเธอก็บอกว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ มีแค่ลูกกับแม่เท่านั้น คุณพ่อรู้ได้อย่างไรว่าเขาอาจจะเป็นพระสงฆ์หรือพระคาร์ดินัล?" คุณพ่อปีโอตอบแต่เพียงว่า "แต่มันเป็นบาปที่หนักมาก"
ที่มา: Padre Pio: The True Story โดย C Bernard Ruffin, หน้า 296-297
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น