บทความต่อไปนี้นำมาจาก
Catholic Exchange
เราได้รับความทุกข์ในโลกนี้ไม่มากก็น้อย เมื่อเรามีความวิตกกังวล มีความเศร้าโศกในจิตใจ หรือได้รับความเจ็บป่วยด้านร่างกาย
ในเวลาเช่นนี้เราต้องการที่พึ่ง
และเราแสวงหาการปลอบประโลมใจ...แต่
เราจะแสวงหาที่พึ่งพิงได้ที่ไหนหรือ? และเราจะพบไหม? นี่เป็นคำถามที่น่าสนใจ
บางคน และอาจเป็นคนจำนวนมาก แสวงหาที่พึ่งจากความร่ำรวยของพวกเขา ในความเพลิดเพลินและเกียรติยศชื่อเสียงที่มีในชีวิตของเขา ดังนั้นพวกเขาพากันปกป้องทรัพย์สมบัติ เก็บรักษา และหาทางให้ได้มามากขึ้น และสะสมไว้
พวกเขาพึ่งพิงสิ่งเหล่านั้นได้จริงๆหรือ? -- ไม่ได้แน่ เราจะไปพึ่งสิ่งอันไม่จีรังเหล่านี้ได้อย่างไร? มันไม่สามารถทำให้ความปรารถนาของพวกเขาอิ่มเอมได้หรอก และโดยมากแล้วมันมักนำความว่างเปล่ามาสู่จิตใจมากกว่า มิหนำซ้ำยังทำให้เกิดความโลภอยากมีอยากได้มากขึ้นไปอีก มันชักนำให้เกิดความอิจฉาต่อผู้ที่ร่ำรวยกว่า ดังนั้นการไปยึดมั่นในทรัพย์สมบัติ
หรือเกียรติยศชื่อเสียงซึ่งเป็นอนิจจังและเปลี่ยนแปลงไปได้ ก็จะนำไปสู่ความสับสนในจิตใจ ให้เราลองพิจารณาไตร่ตรองถึงตัวอย่างต่างๆที่เคยรู้มา ทั้งของตัวเราเองและของคนอื่นด้วย
เราจะพบความจริงว่าเราไม่อาจพึ่งพิงสิ่งเหล่านี้ได้
ธนาคารที่ใหญ่โตและมั่นคงมีชื่อเสียงก็เคยล้มหายตายจากไปแล้ว ประเทศร่ำรวยด้วยน้ำมันก็ยังเกิดวิกฤตการณ์จนแทบจะไม่เป็นประเทศ
เราจะพึ่งพิงในมนุษย์ได้หรือไม่ ซึ่งอาจเป็นตัวเราเอง หรือ บุคคลอื่น? เราคิดว่าตัวเราเฉลียวฉลาดมากกว่าคนอื่นหรือ?
แล้วคนอื่นนั้นเฉลียวฉลาดจริงหรือ?
สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นเพียงพอและเหมาะสมกับตัวเขาหรือ? ความคิดของมนุษย์เปลี่ยนแปลงไปทุกวัน จิตใจของมนุษย์ไม่เคยสงบสุข พวกเขาแสวงหาความสุขในสิ่งใหม่ๆเสมอ
แต่ก็ไม่พบความสุขที่แท้จริงเลย
ถ้าเขาอยู่คนเดียว เขาก็รู้สึกเบื่อหน่าย
ถ้าอยู่ในที่ทำงาน
เขาก็ต้องเผชิญความเหนื่อยยากจากการทำงานเลี้ยงชีวิต
ทำให้ต้องหาความผ่อนคลายจากสิ่งต่างๆอาทิเช่น การอ่านหนังสือ การดูภาพยนตร์ ฯลฯ แต่สิ่งนั้นก็ไม่อาจเติมเต็มช่องว่างในหัวใจได้ สิ่งที่คนเรานำมาเป็นที่พึ่งนั้นทำให้มนุษย์โดดเดี่ยวตนเอง
และสนใจแต่ตนเอง มันจึงเป็นที่พึ่งที่หลอกลวง
แล้วเราจะพบที่พึ่งพิงได้ที่ใด ในเมื่อเราไม่สามารถพบได้จากสิ่งต่างๆที่มีอยู่ในโลกหรือในตัวของมนุษย์เอง?
เราจะพบที่พึ่งพิงได้ในพระเป็นเจ้า และในพระเป็นเจ้าเท่านั้น
พระเยซูคริสต์ทรงมายังโลกเพื่อสอนความจริงแก่เรา และทรงมอบบทเรียนอันยิ่งใหญ่ให้แก่เรา
แต่มีคนเพียงเล็กน้อยที่ได้รับประโยชน์จากคำสอนของพระองค์ น.ออกัสตินร้องขึ้นว่า “เจ้าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อพระองค์ และหัวใจของเจ้าจะไม่มีวันสงบสุข ตราบใดที่ยังไม่พึ่งพิงในพระองค์” นี่เป็นความจริงและเป็นเสาหลักอันแรกของจิตใจ และจะนำไปสู่เหตุผล ความศรัทธา และประสบการณ์ฝ่ายจิตอย่างอื่นต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น