ในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกจากการแพร่ระบาดของเชื้อโรคโควิด-19 ให้เราคิดถึงนักบุญเทเรซาแห่งลิซิเออร์ ท่านนักบุญมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาที่เกิดโรคระบาดของไข้หวัดใหญ่ซึ่งได้ระบาดในคอนแวนต์ของเธอ ในอารามนั้น,เธอเป็นคนที่มีอายุน้อยที่สุดและเธอต้องดูแลซิสเตอร์ที่ติดไข้หวัดให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซิสเตอร์ทุกคนมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลานั้นด้วยจิตวิญญาณแห่งความเชื่อ ผู้ที่เสียชีวิตไปก็เช่นเดียวกัน,พวกเขาจากไปด้วยจิตใจที่มีสันติสุขและความชื่นชมยินดี พวกเขากระตือรือร้นที่จะไปพบพระเจ้า ส่วนผู้ที่รอดชีวิตก็ระลึกถึงคำพูดของนักบุญยอห์นแห่งไม้กางเขนที่ว่า “ท่านจะได้ประโยชน์อะไรในการถวายสิ่งหนึ่งแด่พระเจ้า ถ้าพระองค์ขอสิ่งอื่นจากท่าน?” และบรรดาซิสเตอร์เข้าใจดีว่าพระเจ้าทรงขอให้พวกท่านดำเนินชีวิตอย่างสงบสุขในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด พวกท่านต้องเปลี่ยนตารางเวลา, ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์, รักษาความเชื่อความศรัทธาและความหวังตลอดเวลา นี่คือวิธีที่นักบุญเทเรซาอธิบายไว้ในสมุดบันทึกจิตวิญญาณ ท่านเขียนว่า:
"ไข้หวัดได้แพร่กระจายในชุมชนของเรา, และมีเพียงซิสเตอร์สองคนและตัวฉันเท่านั้นที่ไม่ได้ติดโรค ฉันไม่สามารถบรรยายได้ถึงความรู้สึกต่อทุกอย่างที่ฉันได้เห็น, หรือชีวิตของผู้คนและทุกสิ่งที่ดูเหมือนคงอยู่เพียงชั่วคราวสำหรับดิฉัน ...
วันที่ฉันอายุครบ 19 ปีเราฉลองกันด้วยความตาย, ซึ่งอีกไม่นานซิสเตอร์อีกสองคนจะต้องจากไป…
ในเวลานั้นฉันอยู่คนเดียวในห้องซาคริสตี เพราะซิสเตอร์ท่านอื่นป่วยหนัก ฉันต้องตระเตรียมการฝังศพ, เตรียมการขับร้องประสานเสียงสำหรับพิธีมิสซา, ฯลฯ พระเจ้าทรงประทานพระหรรษทานความแข็งแกร่งอย่างมากให้ฉันในช่วงเวลาเหล่านั้น ตอนนี้ฉันสงสัยว่าสามารถทำทุกอย่างนี้โดยไม่รู้สึกกลัวได้อย่างไร ความตายครอบงำทุกหนทุกแห่ง คนที่เจ็บป่วยมากที่สุดได้รับการดูแลจากผู้ที่ยังพอจะยืนได้ ทันทีที่ซิสเตอร์คนหนึ่งสูดลมหายใจเป็นครั้งสุดท้าย, เธอก็ต้องถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง
เช้าวันหนึ่ง, เมื่อฉันตื่นขึ้นมา, ฉันก็มีความรู้สึกว่าซิสเตอร์แม็กดาลีนเสียชีวิตแล้ว อาคารที่พักนั้นมืดและไม่มีใครออกมาจากห้องพักของเธอ ในที่สุดฉันตัดสินใจที่จะเข้าไปในห้องของซิสเตอร์แม็กดาลีนซึ่งประตูเปิดอยู่ และฉันเห็นเธออยู่ในชุดเครื่องแบบ, นอนบนที่นอนของเธอ ฉันไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่ายังไม่มีเทียนจุดอยู่ ฉันจึงออกไปเอาเทียนมาเล่มหนึ่งและพวงหรีดมาลัยดอกกุหลาบด้วย
ในคืนที่คุณแม่อธิการเสียชีวิต, ฉันอยู่คนเดียวเพื่อพยาบาล มันเป็นไปไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงความเศร้าโศกของบรรดาซิสเตอร์ในวันนั้น ผู้ที่รอดชีวิตจากเวลานั้นเท่านั้นจึงจะสามารถนึกคิดได้
แต่ในท่ามกลางการจากไปนั้น, ฉันรู้สึกว่าพระเจ้ากำลังเฝ้าดูเราอยู่ ความตายได้ผ่านพ้นไปอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม, ไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น และทันทีหลังจากที่ตายไป, ความสุขและความสงบสุขก็แผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของบรรดาซิสเตอร์ที่อยู่ที่นั่น ราวกับว่าพวกเขาหลับและฝันดี และโลกแห่งความจริงก็เป็นเช่นนั้น เมื่อรูปลักษณ์ของโลกนี้หมดสิ้นไปแล้ว พวกเขาจะตื่นขึ้นเพื่อรับความสุขและความยินดีชั่วนิรันดรที่ถูกเตรียมไว้สำหรับผู้ที่ได้รับเลือกสรร... "
ช่างเป็นทัศนคติที่แตกต่างไปจากโลกทุกวันนี้, ที่หลายคนบอกว่า "เชื่อ" ในพระเจ้าและคำสัญญาของพระองค์เกี่ยวกับชีวิตนิรันดร แต่ในขณะเดียวกันเราก็เห็นความหวาดกลัวอย่างยิ่งต่อความกลัวว่าจะติดเชื้อโรคจากโคโรน่าไวรัส และความเป็นไปได้ของการที่จะเผชิญกับความตาย
ให้เราเรียนรู้จากความเชื่อของเหล่านักบุญเถิด ให้เรายอมรับในแผนการณ์แห่งพระญาณเอื้ออาทรของพระเจ้าสำหรับชีวิตของเรา จงมั่นใจเพราะ "เรารู้ว่า พระเจ้าทรงบันดาลให้ทุกสิ่งกลับเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่รักพระองค์" (โรม 8:28)
**************************
ขอบคุณมากค่ะ
ตอบลบ