ครั้งหนึ่ง,ขณะที่นักบุญโดมินิกกำลังเดินอยู่ในคอนแวนต์เอส. ซาบีน่า(convent of S. Sabina)ในตอนกลางคืน,เพื่อเฝ้าฝูงแกะของท่าน(บรรดานักพรต)ด้วยความระแวดระวังในฐานะนายชุมพาบาลที่ดี แล้วท่านก็ได้พบกับศัตรูในบริเวณหอพักของบรรดานักพรต ศัตรูปรี่เข้ามาหาท่านนักบุญเหมือนสิงโตที่จ้องมองหาเหยื่อ; เมื่อท่านนักบุญเห็นมัน,ก็รู้ทันทีว่ามันเป็นใคร,ท่านจึงพูดกับมันว่า "เจ้าสัตว์ชั่วร้าย,เจ้ามาทำอะไรที่นี่" "ข้ามาทำงานของข้า" ปีศาจตอบ "และมาเอาสิ่งที่เป็นของข้า" “แล้วเจ้าจะได้กำไรอะไรในหอพัก” ท่านนักบุญถาม "ได้รับอย่างเพียงพอ" ปีศาจตอบกลับ
“ข้าก่อกวนทำให้พระสงฆ์เหล่านี้เดือดร้อนในหลายๆประการ ประการแรก,ข้าก่อกวนผู้ที่ปรารถนาจะหลับ,ทำให้พวกเขานอนไม่หลับ เพื่อที่พวกเขาจะได้ลุกพรวดขึ้นด้วยความหงุดหงิด แล้วทำให้คนอื่นพลอยนอนไม่หลับไปด้วย เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น,ด้วยความเหน็ดเหนื่อยหรือเกียจคร้าน,พวกเขาก็ไม่ลุกขึ้น หรือหากลุกขึ้น,เพื่อไปร่วมในการสวดภาวนาและขับร้องประสานเสียง พวกเขาก็ทำอย่างไม่เต็มใจ และพวกเขาก็จะสวดทำวัตรของตนโดยไม่มีความศรัทธา"
แล้วท่านนักบุญได้นำปีศาจเข้าไปที่โบสถ์แล้วพูดว่า "แล้วเจ้าได้อะไรในที่นี้" "ได้มากเลย” ปีศาจตอบ; "ข้าทำให้พวกเขามาสายและออกไปเร็วๆ ข้าเติมเต็มจิตใจพวกเขาด้วยสิ่งน่ารังเกียจและความคิดไร้สาระเพื่อทำให้พวกเขาวอกแวกและทำให้ทุกสิ่งที่พวกต้องทำเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ"
"แล้วที่นี่ล่ะ?" นักบุญโดมินิกถามเมื่อนำปีศาจไปที่โรงอาหาร "ใครเล่าที่ไม่กินมากเกินไปหรือไม่ก็กินน้อยเกินไป?" นั่นคือคำตอบ; "ดังนั้นพวกเขาจึงทำให้พระเจ้าทรงขุ่นเคือง หรือไม่ก็ทำร้ายสุขภาพของพวกเขาเอง"
จากนั้นท่านนักบุญก็พาปีศาจไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งบรรดาบราเดอร์ได้รับอนุญาตให้สนทนากับฆราวาสที่มาเยี่ยมและพักผ่อนหย่อนใจได้ และปีศาจก็เริ่มหัวเราะอย่างมุ่งร้ายและกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างสนุกสนานและพูดว่า "ที่แห่งนี้เป็นของข้าทั้งหมด ที่นี่พวกเขาหัวเราะเยาะและได้ยินเรื่องราวไร้สาระนับพันเรื่อง ที่นี่พวกเขาพูดคำไร้สาระและบ่นบ่อยครั้งเกี่ยวกับการปกครองและผู้ใหญ่ของพวกเขา และสิ่งดีๆที่พวกเขาได้รับจากที่อื่นก็สูญเสียไปที่นี่"
และสุดท้ายพวกเขาก็มาถึงประตูห้องฟังสารภาพบาป แต่ปีศาจไม่ยอมเข้าไปที่นั่น
มันพยายามจะหนีไปโดยกล่าวว่า "ที่แห่งนี้เป็นนรกสำหรับข้า ที่นี่,นักพรตจะกล่าวโทษตนเองว่าได้ทำความผิด พวกเขาได้รับคำเตือนและการแก้ไข,และได้รับศีลอภัยบาป สิ่งที่พวกเขาสูญเสียไปในที่อื่นๆนั้น,พวกเขาได้รับกลับคืนมาที่นี่" เมื่อพูดจบแล้ว,ปีศาจก็หายตัวไป และนักบุญโดมินิกก็ถูกทิ้งไว้ในความฉงนเกี่ยวกับกับดักและตาข่ายของผู้ล่อลวง หลังจากนั้นท่านได้เล่าเรื่องนี้ให้กับบรรดาพี่น้องนักพรตของท่านฟังเป็นเวลานาน โดยประกาศแก่พวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า พวกเขาควรจะระวังตัวไว้
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น