ในเย็นวันเสาร์ ขณะที่พ่อกำลังฟังคำสารภาพบาปของบรรดาเด็กๆอยู่, พ่อรู้สึกกังวลเพราะคิดถึงการขาดแคลนพระสงฆ์และกระแสเรียก และครุ่นคิดพิจารณาถึงหนทางที่เป็นไปได้ในการเพิ่มจำนวนพระสงฆ์ พ่อเห็นเด็กผู้ชายมากมายรอบตัวพ่อที่เข้ามาสารภาพบาปและรู้ว่าพวกเขาเป็นเด็กดีและไร้เดียงสา แต่พ่อก็พูดกับตัวเองว่า "ใครจะรู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ได้เป็นพระสงฆ์ และจะต้องใช้เวลานานมากแค่ไหนก่อนที่เด็กเหล่านั้นบากบั่นจนประสบความสำเร็จได้เป็นพระสงฆ์ ขณะเดียวกันพระศาสนจักรก็กำลังมีความจำเป็นเร่งด่วน”
ขณะที่พ่อยังคงฟังสารภาพบาปต่อไป,และยังคงหมกมุ่นอยู่กับความคิดนี้ กลับดูเหมือนว่าพ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องของพ่อ และถือสมุดรายชื่อของผู้อยู่อาศัยในบ้านเยาวชน พ่อสงสัยว่า “เป็นไปได้อย่างไร? ที่นี่พ่อยังคงได้ยินคำสารภาพบาปในห้องฟังแก้บาป, แต่ขณะเดียวกันพ่อก็อยู่ในห้องที่โต๊ะด้วย พ่อกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ไม่สิ, นี่คือสมุดรายชื่อของเด็กชายจริงๆ นี่คือทะเบียนเด็ก” และนี่เป็นโต๊ะที่พ่อทำงานประจำ" ในขณะนั้น, พ่อก็ได้ยินเสียงข้างหลังพ่อพูดว่า "คุณพ่อต้องการที่จะเพิ่มจำนวนพระสงฆ์ที่ดีอย่างรวดเร็วหรือไม่? จงศึกษาทะเบียนเล่มนั้นแล้วคุณพ่อจะรู้ว่าต้องทำอะไร"
พ่อดูสมุดแล้วก็พูดว่า "นี่คือรายชื่อเด็กผู้ชายที่ลงทะเบียนที่นี่ในปีนี้และปีก่อนๆ ไม่มีอะไรอีกแล้ว" พ่องงมาก, พ่ออ่านชื่อ, สงสัย, และค้นหาในรายการเพื่อดูว่าจะพบสิ่งใดหรือไม่ แต่ทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์
แล้วพ่อก็พูดกับตัวเองว่า "พ่อกำลังฝันหรือตื่นอยู่? แต่พ่ออยู่ที่โต๊ะจริงๆ และเสียงที่พ่อได้ยินก็เป็นเสียงจริง" ทันใดนั้น,พ่อก็ตัดสินใจยืนขึ้นและดูว่าเธอผู้นั้นเป็นใครที่พูดกับพ่อ และพ่อก็ลุกขึ้นยืน เด็กชายที่กำลังยืนรอสารภาพบาปคิดว่าพ่อต้องป่วยแน่เมื่อพ่อลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ พวกเขาพยายามช่วยพ่อ แต่พ่อรับรองกับพวกเขาว่าไม่มีอะไรและยังคงฟังสารภาพบาปต่อไป
เมื่อการฟังสารภาพบาปสิ้นสุดลง พ่อก็ไปที่ห้องพักของพ่อ และบนโต๊ะ,พ่อพบสมุดทะเบียนที่มีชื่อของเด็กทุกคนที่ลงทะเบียนมาอยู่ในบ้านเยาวชน แต่พ่อไม่พบสิ่งอื่นใดเลย พ่อตรวจสอบรายชื่อในสมุดทะเบียนแต่ไม่พบสิ่งใดที่ทำให้พ่อรู้ว่าจะได้รับพระสงฆ์, และกระแสเรียกการเป็นพระสงฆ์ได้อย่างไร, พ่อรีบศึกษาสมุดทะเบียนเล่มอื่นๆที่อยู่ในห้องเพื่อดูว่าจะพบอะไรในนั้นหรือไม่ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ช่วยพ่อเช่นกัน พ่อขอสมุดทะเบียนเล่มอื่นๆจากคุณพ่อกิวาเรลโล(Ghivarello) แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ขณะที่พ่อคิดและตรวจดูสมุดทะเบียนเพื่อเป็นการเชื่อฟังต่อคำสั่งที่ได้รับจากเสียงลึกลับนั้น พ่อสังเกตว่าเด็กชายจำนวนมากในโรงเรียนของเราที่ศึกษาเพื่อเป็นพระสงฆ์นั้นมีไม่ถึง 15 คนจากทั้งหมด 100 คน นั่นก็คือ,ไม่ถึงสองคนใน 10 ด้วยซ้ำที่เคยได้รับเสื้อหล่อ(เสื้อของพระสงฆ์)เพราะพวกเขาออกจากสามเณราลัยด้วยเหตุผลทางครอบครัว, หรือเพื่อสอบเข้าวิทยาลัย หรือพวกเขาเปลี่ยนใจ,ดังที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในช่วงปีสุดท้ายของมัธยมปลาย ในทางกลับกัน,ผู้ที่เป็นผู้ใหญ่แล้วเกือบทุกคน (8 ใน 10 คน) จะได้รับเสื้อหล่อ; พวกเขาประสบความสำเร็จในเวลาน้อยลงและใช้ความพยายามน้อยลง
ดังนั้นพ่อจึงพูดกับตัวเองว่า "พวกเขามีความน่าไว้วางใจมากกว่า, และพวกเขาสามารถทำได้โดยใช้เวลาน้อยลง นี่คือสิ่งที่พ่อกำลังมองหาอยู่ พ่อต้องให้ความสำคัญกับพวกเขาให้มากขึ้น แม้กระทั่งการเปิดโรงเรียนให้พวกเขาเพื่อช่วยพวกเขาในลักษณะพิเศษ"
ผลลัพธ์จะแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความฝันหรือความจริง มันกลายเป็นความจริงที่น่าปลอบใจ
ที่มา: Mary Help of Christians in the Life of Don Bosco
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น