ขณะที่จอห์นฟังเรื่องราวที่เล่าว่าโซอี แคทเธอรีน ลาบูเร(Zoe Catherine Laboure)ขณะที่อยู่ในวัยยี่สิบสามปี, ด้วยความช่วยเหลือของพี่ชายของเธอและภรรยาของเขา ในที่สุดก็สามารถชนะใจพ่อของเธอที่จะให้เธอเข้าสู่คณะนักบวช ธิดาเมตตาธรรม(Daughter of Charity) จอห์นรู้สึกมีความสะเทือนใจ และเห็นใจในตัวเองอย่างที่ไม่เคยประสบมาหลายปีแล้ว
“ซิสเตอร์ครับ . . ” เขาเริ่มพูด,แล้วก็เงียบไป การถามคำถามจะมีประโยชน์อะไร? ดูเหมือนซิสเตอร์แคทเธอรีนจะอ่านความคิดเหล่านี้ได้ “จอห์น พระเจ้าผู้แสนดีทรงรักเราแต่ละคน---โอ้ รักมากจริงๆ!---ไม่ว่าเราจะทำอะไรที่ทำให้พระองค์ขุ่นเคืองก็ตาม” "แต่ผมไม่เข้าใจ . . " "ฟังนะ จอห์น เธออยากได้อะไรมากที่สุดในโลกนี้" “เธออยากมีความสุขใช่ไหม “ช -ใช่” “แล้วเธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้!” “โอ้ ไม่ใช่สำหรับคุณนะซิสเตอร์ คุณใจดีและมีความดีโดยธรรมชาติ แต่สำหรับผม . . "
“จอห์น เป็นเรื่องจริงที่ฉันได้รับพระหรรษทานมากกว่าเธอเพื่อช่วยให้ฉันมีความสุข แต่นั่นไม่ใช่เพราะฉันใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตในการขอสิ่งเหล่านั้น!” “บอกฉันซิว่า เธอรักพระเจ้าจริงๆหรือเปล่า?” “ไม่ครับ ซิสเตอร์ ผมเกรงว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น” “แล้วเธอเคยขอให้พระองค์ช่วยให้เธอรักพระองค์บ้างไหม?” "ไม่ครับ." "และทำไมไม่ล่ะ?"
ทันใดนั้นซิสเตอร์แคทเธอรีนเริ่มพูดอย่างเป็นธรรมชาติและมั่นใจเกี่ยวกับความปรารถนาของพระเจ้าที่จะได้รับความรัก แม้จะโดยวิญญาณที่บาปและท้อแท้ที่สุด จนจอห์นรู้สึกประทับใจทั้งๆที่คิดไปเองว่า ผู้คนถูกกำหนดให้มีความสุข,แม้ในโลกนี้, วิธีเดียวที่จะบรรลุเป้าหมายนี้คือรักพระเจ้าและพูดว่า "ตกลง" กับสิ่งที่พระองค์ต้องการ ในการปฏิบัติหน้าที่ของตนด้วยความซื่อสัตย์ ไม่บ่น และให้ผู้อื่นทำเช่นเดียวกัน มากไปกว่านั้น.
ความโศกเศร้าและความไม่พอใจนั้นมีอยู่ในโลกส่วนใหญ่เป็นเพราะคนไม่พร้อมที่จะมีความสุข พวกเขาไม่เคยพยายามที่จะรู้จักพระเจ้า เพื่อที่พวกเขาจะรักและรับใช้พระองค์อย่างเหมาะสม แต่พวกเขากลับพยายามที่จะรู้จักและรักสิ่งอื่นๆแทน แต่เขาต้องผิดหวังเพราะได้รับแต่ความว่างเปล่า
ทุกคนไม่ว่าจะยากจนหรือทำบาปมากเพียงใดก็ตามสามารถเตรียมพร้อมสำหรับความสุขที่แท้จริงและสันติในจิตใจ ด้วยการสวดภาวนาที่ร้อนรนและต่อเนื่องเพื่อจะได้รู้จักและรักพระเจ้า เพื่อที่คนๆหนึ่งจะได้รับใช้พระองค์อย่างเหมาะสม คำภาวนาที่ดีจะได้รับคำตอบเสมอ ครั้นแล้ว มีผู้หนึ่งมาถึง ณ ธรณีประตูแห่งความยินดี
“จอห์น หากเธอต้องการเรียนรู้วิธีรักพระเจ้าอย่างมาก และมีความสุขในการรับใช้พระองค์ ทำไมไม่ขอให้แม่พระช่วยเธอล่ะ ทำไมไม่สวมเหรียญเล็กๆนี้ไว้ที่คอของเธอล่ะ” “ต-แต่ . . . ” “ฉันสัญญากับเธออย่างหนึ่ง หากเธอสวมเหรียญแม่พระและสวดภาวนาเล็กๆ น้อยๆ ทุกวันว่า ข้าแต่พระนางมารีย์ผู้ปฏิสนธินิรมล โปรดภาวนาเพื่อเราผู้เดินตามพระแม่, แล้วสิ่งอัศจรรย์จะเกิดขึ้น"
จอห์นยิ้ม,อย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “ผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพระเจ้าจะทรงห่วงใยผมมากขนาดนี้นะครับซิสเตอร์---ไม่ว่าผมจะมีความสุขหรือไม่ก็ตาม แต่เพื่อให้ซิสเตอร์พอใจ---เพราะซิสเตอร์ดีต่อผม---ดีกว่าใครๆรอบๆบริเวณนี้ . . . "
“เธอจะสวมเหรียญหรือ?” "ใช่ครับ." “แล้วสวดภาวนาด้วยมั้ย?” "เอ่อ . . . " "ได้โปรดจอห์น! นั่นสำคัญมากนะ!" “ตกลง, ผมจะสวดภาวนาด้วย” "สวดทุกวัน?" "ทุกวันครับ"
ที่มา: The Miraculous Medal
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น